Το δηλητήριο του Φιλελευθερισμού
«Ο Μακρόν είναι προϊόν του μεγάλου κεφαλαίου το οποίο πουλήθηκε με τις πλέον αποτελεσματικές μεθόδους μάρκετινγκ». Η φράση ανήκει στον Michel Onfrey (σ.σ. Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, γεν. 1959), αυτόν τον απίστευτο τύπο που μοιράζει γενναιόδωρα χτυπήματα τόσο στην Δεξιά όσο και στην Αριστερά, και οι δυο ξεπερασμένες, και οι οποίες δεν εξαπατούν πια, τόσο έχουν ευθυγραμμιστεί στην δικτατορία των αγορών και των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, και είναι οφθαλμοφανείς, όπως θυμίζει σε συνέντευξή του ο Onfrey (Valeurs Actuelles, 1 Ιουνίου 2017): «Από την εποχή του Μάαστριχτ αυτοί που κυβερνούν είναι απαραιτήτως είτε αριστεροί είτε δεξιοί, (του Σοσιαλιστικού κόμματος ή των Ρεπουμπλικάνων) αλλά στην βάση τους είναι μααστριχικοί: υπερασπίζονται τον ίδιο κόσμο». Έναν κόσμο που τον κρατούν, τον ελέγχουν, τον διευθύνουν οι υπηρέτες ενός Συστήματος δηλητηριασμένου και δηλητηριώδους, του φιλελευθερισμού.
Όμως αυτοί οι οποίοι ελέγχουν το Σύστημα (φροντίζοντας συχνά να παραμένουν οι ίδιοι στην σκιά) ήσαν ανήσυχοι εδώ και λίγο καιρό. Ένας άνεμος επανάστασης ο οποίος αναστατώνει αυτούς που έχουν οριστεί να είναι τα θύματα αυτής της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο που είναι ο φιλελευθερισμός, θα μπορούσε να γίνει απειλητικός. Έπρεπε να βρεθεί ένα νέο (μεγάλο) σχοινί για να παραμείνουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού.
Από εκεί προέκυψε το θέατρο του τρόμου που βαπτίζεται προεδρικές εκλογές και το οποίο σέρβιραν στον λαουτζίκο: «Όλα είχαν κλειδώσει ώστε μια μαριονέτα του μααστριχικού κράτους να τοποθετηθεί στον θρόνο», έχοντας για φόντο «αυτό το θέατρο της επιθυμίας και της ζήλειας, του μίσους και της εξαπάτησης , της επάρκειας και της προδοσίας, της μεγαλομανίας και της ματαιοδοξίας». Με δυο λόγια, αυτό που κάποιοι εξακολουθούν ακόμη να αποκαλούν δημοκρατία (αλλά τσιμπιόνται δυνατά για να μην σκάσουν στα γέλια όταν κοιτάζονται μεταξύ τους). Λόγια… δεινά… δημοκρατία.
Ο Onfrey με αφορμή την προεδρική εκστρατεία κράτησε ένα ημερολόγιο εκλογών το οποίο ονόμασε «Η αυλή των θαυμάτων» (εκδόθηκε τον Μάιο του 2017) . Κανέναν δεν άφησε έξω από αυτό το πανηγύρι μέχρις εξαντλήσεως για την τάξη των πολιτικών. Όλες οι μαριονέττες απαριθμούνται. «Έπρεπε να τοποθετηθεί» γράφει ο Onfrey, «ένας υπάλληλος του μααστριχικού κράτους , αυτού του απολυταρχικού Μολώχ, ο οποίος επιβάλλει την θρησκεία της χρυσής αγελάδας και τοποθετεί τους ιερείς εκεί όπου πρέπει να βρίσκονται για να κάνουν την μηχανή να λειτουργεί». Ποιος θα ήταν καλύτερος για να κάνει την βρώμικη δουλειά, παρά το ρομπότ το οποίο κατασκεύασε ο Ατταλί και του οποίου την καλή λειτουργία είχαν ρεγουλάρει οι Ρόθτσιλντ; Τα τσιράκια των ΜΜΕ ακτινοβολούν, έχοντας συνείδηση ότι αξίζουν τον μισθό τους. Με, παρ’ όλα αυτά, τους λιγότερο κουτούς (ναι, υπάρχουν και αυτοί) να διακρίνουν ένα σημείο ανησυχίας. Γιατί αν θέλουμε να ανοίξουμε καλά τα μάτια μας και να είμαστε στα λογικά μας, είναι προφανές ότι η νίκη του Μακρόν είναι μια Πύρρειος νίκη. Πράγματι, οι αριθμοί είναι εκεί και μιλούν από μόνοι τους : Μόνο το 32,7% των εκλογέων συμμετείχε στην ψηφοφορία, αφού σημειώθηκε 57,4% αποχή στην οποία πρέπει να προστεθούν τα 9,9% λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια. Είναι αυτό που η Monde αποκαλεί κατ ' ευφημισμόν «η δυσπιστία ενός μέρους του εκλογικού σώματος εναντίον της πολιτικής εκπροσώπησης». Είναι ξεκάθαρο ότι η πραγματική χώρα δεν πιστεύει πια στην νομική χώρα. Βασισμένη στην φιλελεύθερη ιδεολογία, είναι αυτή η οποία τίθεται εν αμφιβόλω. Τι σημαίνει ακόμα η «δημοκρατική νομιμότητα» όταν από τους 573 υποψηφίους οι οποίοι εξελέγησαν στον δεύτερο γύρο, μόνο οι εννέα είναι νόμιμοι, συγκεντρώνοντας στο πρόσωπό τους πάνω από το 30% των εγγεγραμμένων, ενώ 440 βουλευτές εκλέχθηκαν ή επανεκλέχθηκαν με λιγότερο από το 25% των εκλογέων της εκλογικής τους περιφέρειας. Είναι αυτό που οι άνθρωποι του Συστήματος αποκαλούν «πλειοψηφία»… Όμως, ο Benoit Hopquin, στην Monde φυσικά, (σ.σ. δημοσιογράφος, αρθρογραφεί για περιβαλλοντικά θέματα και την διαφορετικότητα ) λιποθυμά, τόσο τον κατακλύζει η ευτυχία : «ο αριθμός των βουλευτών που προέρχονται από χώρες έξω από την Ευρώπη» πρέπει να διπλασιαστεί, και με το παραπάνω, και αυτοί οι έγχρωμοι «επιτέλους έσπρωξαν έξω αυτούς τους λευκούς ως τις άκρες των μαλλιών τους κυρίαρχους και αγροίκους αρσενικούς». Ο γλυκούλης Hopquin βλέπει να ανατέλλει στον ορίζοντα η ανακούφιση που θα είναι η Μεγάλη Αντικατάσταση των Πληθυσμών… Έπρεπε πάνω σε αυτό το στοίχημα να είχε δώσει την μάχη η κυρία Μαρίν Λεπέν και σε κανένα άλλο, γιατί αυτό περιμένουν οι Γαλάτες. Το Εθνικό Μέτωπο θα πληρώσει ένα πολύ χονδροειδές λάθος.
Εις ό,τι μας αφορά, χαιρετίζουμε την εκλογή των τριών εθνικιστών βουλευτών στην Κορσική. Αυτή η κλωτσιά στους Γιακοβίνους κάθε φτερώματος δείχνει τον δρόμο: βιοπολιτισμική ταυτότητα, αγώνας εναντίον της εισβολής και του φιλελεύθερου δηλητηρίου το οποίο ευθύνεται γι’ αυτήν. Όλα τα υπόλοιπα δεν χρησιμεύουν σε τίποτε άλλο παρά για να διασκεδάζει η γαλαρία.
Pierre Vial
