Terre et Peuple Magazine n°72 - Eté 2017
- Détails
- Catégorie : Terre et Peuple Magazine n°72 - Eté 2017
Au cœur de l’Iliade, se trouvent contées les aventures d’Ulysse. Cet homme est devenu une légende tant il affrontera de situations tout en en sortant vainqueur. Dominique Venner nous rappelle qu’on trouve dans ce récit, toute une tradition, un modèle qui a traversé les temps, mais qui est à faire revivre.
Pourtant il est une thématique qui nous semble bien difficile à aborder à nous autres qui nous voulons gardiens de l’Honneur et de la Fidélité. Il s’agit de la Métis, cette ruse qu’Ulysse utilisera tant de fois pour se sortir de mauvais pas (Le cheval de Troie, cachés sous les moutons, attaché au mat du bateau face au chant des sirènes…). Pénélope elle-même l’utilisera en défaisant son ouvrage pour faire patienter ses courtisans !
Quand on est acculé et prêt à succomber face à l’adversaire, on se doit d’entrer dans un mode de défense beaucoup plus subtil. La ruse doit être à nos côtés, lorsque cela s’avère nécessaire. Aujourd’hui on pourrait envisager de passer en mode « guérilla » pour trouver la faille du dragon et le vaincre, si fort soit il !
« La métis est bien une forme d’intelligence et de pensée, un mode du connaitre ; elle implique un ensemble complexe, mais très cohérent d’attitudes mentales, de comportements intellectuels qui combinent le flair, la sagacité, la prévision, la souplesse d’esprit, la feinte, la débrouillardise, l’attention vigilante, le sens de l’opportunité, des habiletés diverses….*1
Cette intelligence pratique doit aider à trouver le succès dans le domaine de l’action. La métis doit être rapide, prompte comme l’occasion qu’elle doit saisir au vol, une fois qu’elle se présente.
Loin du simple opportunisme celui qui veut utiliser la métis, la ruse doit être capable de prévoir le futur qui pourrait advenir, pour saisir l’occasion prévue, et permettre alors de remporter la victoire, tout comme on l’avait escompté. Il s’agit de « se faire relativement à l’avenir la plus juste idée sur les perspectives les plus étendues, et de prévoir au mieux les avantages et les inconvénients dissimulés dans l’invisible »…*2
Loin d’être déshonorante, cette pratique doit être réhabilitée quand on est en situation de danger manifeste. Jamais nous n’avons été confrontés à de telles menaces de destruction de nos identités. « La Terre Sainte que nous devons délivrer, notre Terre Sainte, c’est notre Terre d’Europe, la Terre de nos pères, notre patrie européenne.” Pierre Vial
Observons notre environnement, et commençons par agir sur ce qui dépend de nous ! Seuls ou unis, chacun peut être le moteur d’une initiative…
Athéna déesse de la sagesse, de la guerre et de la stratégie militaire n’est-elle pas la fille de Zeus et de Métis ?
Roberto Fiorini
*1 – P 10 – « Les ruses de l’intelligence, la métis des Grecs » - JP Vernant, M Detienne.
*2 - P 25 – « Les ruses de l’intelligence, la métis des Grecs » - JP Vernant, M Detienne.
- Détails
- Catégorie : Terre et Peuple Magazine n°72 - Eté 2017
Το δηλητήριο του Φιλελευθερισμού
«Ο Μακρόν είναι προϊόν του μεγάλου κεφαλαίου το οποίο πουλήθηκε με τις πλέον αποτελεσματικές μεθόδους μάρκετινγκ». Η φράση ανήκει στον Michel Onfrey (σ.σ. Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, γεν. 1959), αυτόν τον απίστευτο τύπο που μοιράζει γενναιόδωρα χτυπήματα τόσο στην Δεξιά όσο και στην Αριστερά, και οι δυο ξεπερασμένες, και οι οποίες δεν εξαπατούν πια, τόσο έχουν ευθυγραμμιστεί στην δικτατορία των αγορών και των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, και είναι οφθαλμοφανείς, όπως θυμίζει σε συνέντευξή του ο Onfrey (Valeurs Actuelles, 1 Ιουνίου 2017): «Από την εποχή του Μάαστριχτ αυτοί που κυβερνούν είναι απαραιτήτως είτε αριστεροί είτε δεξιοί, (του Σοσιαλιστικού κόμματος ή των Ρεπουμπλικάνων) αλλά στην βάση τους είναι μααστριχικοί: υπερασπίζονται τον ίδιο κόσμο». Έναν κόσμο που τον κρατούν, τον ελέγχουν, τον διευθύνουν οι υπηρέτες ενός Συστήματος δηλητηριασμένου και δηλητηριώδους, του φιλελευθερισμού.
Όμως αυτοί οι οποίοι ελέγχουν το Σύστημα (φροντίζοντας συχνά να παραμένουν οι ίδιοι στην σκιά) ήσαν ανήσυχοι εδώ και λίγο καιρό. Ένας άνεμος επανάστασης ο οποίος αναστατώνει αυτούς που έχουν οριστεί να είναι τα θύματα αυτής της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο που είναι ο φιλελευθερισμός, θα μπορούσε να γίνει απειλητικός. Έπρεπε να βρεθεί ένα νέο (μεγάλο) σχοινί για να παραμείνουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού.
Από εκεί προέκυψε το θέατρο του τρόμου που βαπτίζεται προεδρικές εκλογές και το οποίο σέρβιραν στον λαουτζίκο: «Όλα είχαν κλειδώσει ώστε μια μαριονέτα του μααστριχικού κράτους να τοποθετηθεί στον θρόνο», έχοντας για φόντο «αυτό το θέατρο της επιθυμίας και της ζήλειας, του μίσους και της εξαπάτησης , της επάρκειας και της προδοσίας, της μεγαλομανίας και της ματαιοδοξίας». Με δυο λόγια, αυτό που κάποιοι εξακολουθούν ακόμη να αποκαλούν δημοκρατία (αλλά τσιμπιόνται δυνατά για να μην σκάσουν στα γέλια όταν κοιτάζονται μεταξύ τους). Λόγια… δεινά… δημοκρατία.
Ο Onfrey με αφορμή την προεδρική εκστρατεία κράτησε ένα ημερολόγιο εκλογών το οποίο ονόμασε «Η αυλή των θαυμάτων» (εκδόθηκε τον Μάιο του 2017) . Κανέναν δεν άφησε έξω από αυτό το πανηγύρι μέχρις εξαντλήσεως για την τάξη των πολιτικών. Όλες οι μαριονέττες απαριθμούνται. «Έπρεπε να τοποθετηθεί» γράφει ο Onfrey, «ένας υπάλληλος του μααστριχικού κράτους , αυτού του απολυταρχικού Μολώχ, ο οποίος επιβάλλει την θρησκεία της χρυσής αγελάδας και τοποθετεί τους ιερείς εκεί όπου πρέπει να βρίσκονται για να κάνουν την μηχανή να λειτουργεί». Ποιος θα ήταν καλύτερος για να κάνει την βρώμικη δουλειά, παρά το ρομπότ το οποίο κατασκεύασε ο Ατταλί και του οποίου την καλή λειτουργία είχαν ρεγουλάρει οι Ρόθτσιλντ; Τα τσιράκια των ΜΜΕ ακτινοβολούν, έχοντας συνείδηση ότι αξίζουν τον μισθό τους. Με, παρ’ όλα αυτά, τους λιγότερο κουτούς (ναι, υπάρχουν και αυτοί) να διακρίνουν ένα σημείο ανησυχίας. Γιατί αν θέλουμε να ανοίξουμε καλά τα μάτια μας και να είμαστε στα λογικά μας, είναι προφανές ότι η νίκη του Μακρόν είναι μια Πύρρειος νίκη. Πράγματι, οι αριθμοί είναι εκεί και μιλούν από μόνοι τους : Μόνο το 32,7% των εκλογέων συμμετείχε στην ψηφοφορία, αφού σημειώθηκε 57,4% αποχή στην οποία πρέπει να προστεθούν τα 9,9% λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια. Είναι αυτό που η Monde αποκαλεί κατ ' ευφημισμόν «η δυσπιστία ενός μέρους του εκλογικού σώματος εναντίον της πολιτικής εκπροσώπησης». Είναι ξεκάθαρο ότι η πραγματική χώρα δεν πιστεύει πια στην νομική χώρα. Βασισμένη στην φιλελεύθερη ιδεολογία, είναι αυτή η οποία τίθεται εν αμφιβόλω. Τι σημαίνει ακόμα η «δημοκρατική νομιμότητα» όταν από τους 573 υποψηφίους οι οποίοι εξελέγησαν στον δεύτερο γύρο, μόνο οι εννέα είναι νόμιμοι, συγκεντρώνοντας στο πρόσωπό τους πάνω από το 30% των εγγεγραμμένων, ενώ 440 βουλευτές εκλέχθηκαν ή επανεκλέχθηκαν με λιγότερο από το 25% των εκλογέων της εκλογικής τους περιφέρειας. Είναι αυτό που οι άνθρωποι του Συστήματος αποκαλούν «πλειοψηφία»… Όμως, ο Benoit Hopquin, στην Monde φυσικά, (σ.σ. δημοσιογράφος, αρθρογραφεί για περιβαλλοντικά θέματα και την διαφορετικότητα ) λιποθυμά, τόσο τον κατακλύζει η ευτυχία : «ο αριθμός των βουλευτών που προέρχονται από χώρες έξω από την Ευρώπη» πρέπει να διπλασιαστεί, και με το παραπάνω, και αυτοί οι έγχρωμοι «επιτέλους έσπρωξαν έξω αυτούς τους λευκούς ως τις άκρες των μαλλιών τους κυρίαρχους και αγροίκους αρσενικούς». Ο γλυκούλης Hopquin βλέπει να ανατέλλει στον ορίζοντα η ανακούφιση που θα είναι η Μεγάλη Αντικατάσταση των Πληθυσμών… Έπρεπε πάνω σε αυτό το στοίχημα να είχε δώσει την μάχη η κυρία Μαρίν Λεπέν και σε κανένα άλλο, γιατί αυτό περιμένουν οι Γαλάτες. Το Εθνικό Μέτωπο θα πληρώσει ένα πολύ χονδροειδές λάθος.
Εις ό,τι μας αφορά, χαιρετίζουμε την εκλογή των τριών εθνικιστών βουλευτών στην Κορσική. Αυτή η κλωτσιά στους Γιακοβίνους κάθε φτερώματος δείχνει τον δρόμο: βιοπολιτισμική ταυτότητα, αγώνας εναντίον της εισβολής και του φιλελεύθερου δηλητηρίου το οποίο ευθύνεται γι’ αυτήν. Όλα τα υπόλοιπα δεν χρησιμεύουν σε τίποτε άλλο παρά για να διασκεδάζει η γαλαρία.
Pierre Vial
- Détails
- Catégorie : Terre et Peuple Magazine n°72 - Eté 2017
Das liberalistische Gift
Macron? «Ein Lockvogelangebot des Großkapitals, das mit den treffsichersten Vertriebsstrategien an den Mann gebracht wurde».
Das Wort stammt von Michel Onfray, ein Imprekator, der gewohnt ist, großzügig sowohl nach links als auch nach rechts auszuschlagen. Links oder rechts sind sowieso alte Hüte geworden, über die man sich keine Illusionen mehr macht, springt es ja doch Auge, daß beide Kategorien schon längst auf die Marktdiktatur und die großkapitalistischen Interessen eingeschwenkt haben, wie Michel Onfray es auch nochmals in einem Gespräch mit der Wochenzeitschrift Valeurs actuelles vom 1. Juni 2017 betont: «Seit Maastricht sind die Regierenden notgedrungen von rechts oder links (Sozialisten oder «Republikaner»), doch sie sind alle grundsätzlich Maastricht-Anhänger: sie vertreten und verteidigen nämlich ein und dieselbe Welt.»
Diese Welt ist die Welt des Liberalismus: eine Welt, gehalten, kontrolliert und gelenkt von den Dienern eines vergifteten und vergiftenden Systems.
Diejenigen aber, die dieses Systems kontrollieren (und meistens wohlweislich im Schatten bleiben), machten sich seit einiger Zeit Sorgen: Eine aufkommende Revolte seitens der ersten Opfer dieser Ausbeutung des Menschen durch den Menschen, gemeint ist der Liberalismus, könnte ja gefährlich werden. Man mußte also einen neuen (groben) Trick finden, um Herr der Lage zu bleiben.
Daher das ulkige Kasperletheater, das man, unter dem Namen «Präsidentschaftswahl» dem lieben Volk auftischte. «Alles war verriegelt, damit eine Witzfigur des Maastricht-Staates den Thron bestiege». Die Kulisse bildete dabei «ein wahres Schauspiel von Neid und Mißgunst, Haß und Verführung, Lügen und Augenwischerei, Narzißmus und Demagogie, Süffisanz und Verrat, Größenwahn und Eitelkeit», kurzum, das, was gewisse Leute dreist immer noch «Demokratie» nennen (und verkneifen sich dabei die Nase, um nicht laut aufzulachen, wenn sie einander in die Augen schauen).
Onfray bot der Präsidentschaftswahlkampf die Gelegenheit, «Feld-Tagebücher» zu führen, die er «La Cour des miracles» (Die Grube des Elends) betitelte (L'Observatoire, Mai 2017). Darin wird die gesamte Politklasse vergnüglich durch den Kakao gezogen (niemand wird vergessen!). Doch die Marionetten waren nur dabei, um Mauerblümchen zu spielen, denn, so faßt Onfray zusammen, «es ging darum, einem treuen Diener des Maastricht-Staates die Stelle zu geben, jenes totalitären Molochs, der die Religion des goldenen Kalbes durchsetzt und seine Handlanger auf die richtigen Posten stellt, damit die Maschine läuft». Was gab's Besseres, um das schmutzige Werk zu verrichten, als den Roboter von Attali, der schon bei Rothschilds in die Schule gegangen war?
In den Medien strahlen die Schuhputzer des Systems von einem Ohr zum andern im Wissen um ihre satten Gehälter. Doch schwingt bei etlichen unter ihnen, die etwas weniger begriffstutzig sind (jawohl, es gibt sie auch) ein Hauch Besorgtheit mit: Denn wer die Augen nicht verschließt und bei Vernunft bleiben will, dem leuchtet ein, daß der Triumph Macrons ein Pyrrhussieg ist. Die Zahlen liegen klar auf der Hand: Bei einer Stimmenthaltung von knapp 57,4 sind nur 32,7 % der Wahlberechtigten zur Wahl gegangen, dabei zählt man 9,9 % Leerstimmen oder ungültige Stimmzettel. Das nennt die Zeitung Le Monde beschönigend «das Mißtrauen eines Teils der Wählerschaft gegen die politische Vertretung». Auf gut deutsch: Das real existierende Staatsvolk (?) glaubt dem legal existierenden Staatswesen (?) nicht mehr.
Und da letzteres auf der liberalistischen Ideologie basiert, ist es diese Ideologie, die auf dem Spiel steht. Wieso schwafelt man weiterhin von «demokratischer Legitimität», wenn nur 9 (neun) von 573 Abgeordneten, die in der Stichwahl gewählt wurden, mehr als 30% der Wahlberechtigten auf sich vereinigen konnten? Dabei sind 440 unter ihnen von weniger als 25% der Wähler ihres Wahlkreises gewählt oder wiedergewählt worden. So etwas nennen die Systemleute ohne Scherz eine «Mehrheit»...
Benoit Hopquin (in Le Monde, selbstverständlich), ist aber quietschvergnügt, vom Glück überwältigt: «Die Zahl der Abgeordneten außereuropäischer Abstammung dürfte sich mehr als verdoppeln» und diese Buntscheckigen «haben zu guter Letzt alle diese weißen Männer, die weiß sind bis an die Haare (sic), diese dominanten, ungezogenen Männchen, vor die Tür gesetzt». Offenbar sieht der Hopquin die erwünschte «Befreiung», sprich: den großen Volksaustausch, bereits am Horizont heraufdämmern...
Dagegen hätten Sie kämpfen sollen, Madame Le Pen, und gegen nichts anderes, denn DAS erwarten die Gallier! Der Front National wird ein solch grober Fehler teuer zu stehen kommen...
Was uns anbelangt, so begrüßen wir die Wahl dreier nationalistischer Abgeordneter aus Korsika. Dieser Nasenstüber an die Jakobiner aller Schattierungen (nicht wahr, Herr Louis Alliot?) zeigt den Weg. Mehr denn je müssen wir für unsere Kernwerte kämpfen: für biokulturelle Identität, gegen die Invasion und das liberalistische Gift, das dafür verantwortlich ist. Alles andere ist nur Schauspiel für die Galerie.
Pierre VIAL
- Détails
- Catégorie : Terre et Peuple Magazine n°72 - Eté 2017
El veneno liberal
Macron ? « Un producto promocional del grand capital vendido con su marketing más eficaz ». La formula es de Michel Onfray, este imprecador que distribuye generosamente sus bofetadas tanto a la derecha como a la izquierda , esos tópicos que ya no engañan a nadie desde hace mucho tiempo, ya que se someten a la dictadura del mercado como a los intereses del gran capital, de tal manera que sí que te salta a la vista, como suele decirlo el mismísimo Michel Onfray en una entrevista con Valeurs Actuelles (1er de junio de 2017) : « Desde el tratado de Maastricht, la gente que gobierna procede necesariamente de la derecha o de la izquierda (Socialistas o Les Republicains) pero son sobre todo partidarios de Maastricht »: « defienden el mismo mundo ». Un mundo controlado y dirigido por los edecanes de un sistema corrupto y corruptor, el liberalismo.
Pero los que controlan el Sistema (y que se quedan cautelosamente disimulados), últimamente parecían preocupados. Un viento de revuelta, procedente de la víctimas del liberalismo, podía volverse amenazante. Era necesario imaginar una trampa nueva para guardar el control del juego.
Así se presentó al público el teatro de títeres que llaman « elecciones presidenciales » : « Todo estaba dispuesto para colocar en el trono a un muñeco de Maastricht, con una pantalla hecha de envidia, de odio y seducción, de mentiras y mistificación, de narcisismo y demagogia, de desplante y traición, de megalomania y presunción ». Bueno, lo que algunos aùn suelen llamar democracia (pero dándose un fuerte pinchazo para no reirse). Palabras… dolores… democracia.
Onfray aprovechó la campaña presidencial para escribir unas « Libretas de campaña » llamadas La Cour des miracles « la Corte de los Milagros » (un barrio de ladrones y desgraciados) (L’Observatoire, mayo de 2017). Muy agradable ataque contra la clase política (sin olvidar a nadie). Pero los muñecos estaban aquí para dar la ilusión de una verdadera competición, dice Onfray, « era necesario colocar a un heredero del Estado de Maastricht, Moloch totalitario que nos impone el culto de mamón y instala a sus vasallos para que funcióne bien su máquina ». Un robot fabricado por Attali y mejorado por Rothschild ?
Qué más desear para realizar esa obra sucia ? Los periodistas del sistema quedan muy contentos, saben que se han merecido el pago que cobran. Sin embargo, alguien parece preocuparse dentro de la profesión. El triunfo de Macron es una victoria pírrica. Las cifras están muy claras : solamente un 32,7 % de la personas registradas en el cuerpo electoral ha votado, hubo un 57,4 % de abstención y un 9,9 % de votos blancos o nulos. El periódico « Le Monde » nota con eufemismo que tal situación muestra una « desconfianza por parte del cuerpo electoral,respecto a la oferta política ». Sería más sincero decir que el país real ya no cree más en el país legal, y duda de la ideología liberal. Ya no se puede hablar de legitimidad democrática. Con 573 diputados, sólo nueve fueron elegidos con más de 30 % del sufragio electoral, mientras que unos 440 lo fueron con apenas el 25 % del sufragio. ¡He aquí lo que los hombres del Sistema se atreven a llamar una « mayoria » ! Pero el periodista Benoît Hopquin (Le Monde) se desmaya de alegría : « La cantidad de diputados de origen « extraeuropea » tendria que ser por lo menos multiplicada por dos y esos « coloridos » por fín echaron afuera a estos hombres blancos hasta la raíz del pelo, machos dominantes y sin educación ». Este tío ve como una liberación la gran sustitución de población que llega al horizonte…
Los Galos necesitan a alguien para luchar contra la gran sustitución, pero no hemos oído ninguna crítica de parte de Marine Le Pen sobre este reto. El FN pagará este error importante.
A nosotros nos encanta la elección de tres diputados nacionalistas en Córcega. Esta burla contra los Jacobinos (¿a ver si me entiendes, Louis Alliot ?) muestra el rumbo que hay que tomar : hoy más que nunca, tenemos que luchar por lo fundamental : la identidad bio cultural, la lucha contra la invasión y el veneno liberal. Lo demás sería inútil.
Pierre VIAL
- Détails
- Catégorie : Terre et Peuple Magazine n°72 - Eté 2017
N°72, Dominique Venner Présent ! Solstice d'été 2017.
p.3, Pierre VIAL, Le poison libéral, éditorial.
p.4, Syrie, Daesh et les armes de l'OTAN.
p.4, Commission européenne. Leçon de morale pour les Français.
p.4, Solidarité. Union sacrée des fils de la Bible et du Coran.
p.4, Tull an der donau. Les gentils migrants.
p.5, Activités Terre et Peuple.
p.6, Jean-Pierre DEREU, Les Oubliés (Under Sandet).
p.7, Le voyage de Mortimer (Tomas Turner).
p.7, Les Brigandes.
p.8, SYLVIE, Les fourneaux d'Epona, salade aux nectarines, jambon cru et Valençay.
p.8, SYLVIE, Le billet d'Epona, Ménager la chèvre et le chou, Savoir passer la chèvre et le chou.
pp. 9 à 12, Jean-Patrick ARTEAULT, Cet étrange Monsieur Monnet.
pp. 13 à 17, Claude VALSARDIEU, Sainte Barbe, une ancienne déesse sous 7 voiles.
pp. 18 à 22, Claude PERRIN, Encore un petit effort et la vie sur la planète Terre ne sera plus qu'un souvenir.
p.23, Pierre VIAL, Dominique Venner Présent !
p.24, Claude JAFFRES, Dominique, Souvenirs.
pp. 25 à 32, Alain CAGNAT, Les années Europe Action de Dominique Venner à Jean Mabire.
pp. 33 à 37, Pierre VIAL, Mystique pour un Nouvel Ordre de Chevalerie.
pp. 38 à 41, Llorenç PERRIE ALBANELL, Nous autres Sudistes.
pp. 42 à 44, Robert DRAGAN, Un livre de chevet : Le Coeur Rebelle.
pp. 45 à 50, Roberto FIORINI, Bréviaire d'un insoumis.
p.50, Roberto FIORINI, La Mètis, cette ruse qui fit le succès d'Ulysse.
pp. 50-51, Illustrations tirées du Bréviaire d'un Insoumis.
